شایسته مانیست که بیکار بمیریم
باید به هوای تو سرِ دار بمیریم
از شام غمت تا سحر وصل بباریم
با دیدن نـــور تو سزاوار بمیریم
در ندبه بجوشیم وبگوئیم کجایی؟!
هرجمعه نه یکبار که صدباربمیریم
هر شب پراز اندوه جداییِّ توباشیم
هر روز بر این سوز دل زار بمیریم
ازجرم وخطادست بشوییم به عشقت
تا پاک وخدایی شده بایار بمیریم
باروضه تو اشک بریزیم و بسوزیم
با نوحه ارباب و علمدار بمیریم
انقلاب ناب ما از جنس عشق و عاشقی امتدادی بی نظیر از مکتب خون خداست
با حسینیم و خمینی ریشه این نهضت است پرچم ایران ما بر شانه های ابرهاست
رهبر این کشور از جنس یدالله و غدیر از تبار فاطمیه از دیاری آشناست
ما به قرآن و مدد از ذکر حیدر دلخوشیم تکیه گاه حال حزب الله بی شک کبریاست
ما همان جان بر کفان جبهه های غیرتیم سینه های ما سپرهای دفاع ازهل اتاست
باک از تهدید و تحریم و ترور یعنی هلاک ماشجاعت پیشه ایم و ریشه ما ازولاست
رأی یاجان هر چه که آقابخواهدروی چشم امر امرِ رهبریّ و حکم حکمِ مقتداست
ما شعور وشور را خرج حضوری میکنیم این نشان از انتظارماست جان دادن رواست
چشم بر راه ظهوریم و فداییِّ وطن خطِّ ایرانیّ و ایران خطِّ مشی کربلاست
به لـــب الغوث و ادرکنــــــــی