غزل مصیبت - حضرت مسلم

دستــــــــم قلم شود که نوشتـــــم بیا، نیا      آواره شد سفیر تو در کوچه ها، نیا

دل را به عهد کوفۀ نامــــرد خوش نکـــــــن      بویـــــــی نبرده شهر ریا از وفا، نیا

ســـــــردار روز قبلمو بر دار مـــــــــــی روم      آقا سفیـــــر شد هدف سنگها، نیا

چرب است نان ســـــفرۀ آهنگران شهــــــر      شد کوره هـا پر از سپر و تیغها، نیا

مردی مرد کوفـــه محال است و فکر اوست     دنبال غارت حـــــرم و خیمه ها، نیا

اینجا به هــــــر که سر ببرد حکم می دهند      ری مزد بردنت شــده بر نیزه ها نیا

برداشت حرمله سه، سه شعبه برای جنگ     وای از گلو و دیده و قلـب شما، نیا

زنجیرها و بند و غـل جــــــامع حاضرنـــــــــد     تکرار روضه علی و بچه هـــــــا، نیا

جانم به لب رسیـــــــــد و ندیدم نگـــــــار را      آقا بگیر جان و نــــــگو کربـــــــــلا نیا